تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
شریعت و طریقت جزو دین و پایاپای یکدیگر و در حقیقت دو روی یک سکه اند. از نظر عارفان حقیقی این دو گسست ناپذیرند و سالک در هر مرحله ای باید هر دو را پاس بدارند. لیکن پاره ای از عارف نمایان و صوفیان ناآگاه بر این گمانند که آنها در مرحله جدا از یکدیگرند و با گذر از پلکان شریعت و صعود به مرتبه طریقت دیگر التزام به شریعت لازم نیست. در حالی که اولیای الهی همواره هم به باطن دین و طریقت و هم به ظاهر و شریعت و رعایت قوانین و احکام و آداب دینی پای بند بوده اند.کسانی که به بهانه وصول به حقیقت از شریعت سرباز می زنند و خود را بی نیاز می دانند، نه تنها به هیج مرتبه اى از عرفان نرسیده اند بلکه به درجات حیوانى سقوط نموده اند؛ زیرا عبادت رمز انسانیت و امتیاز او از سایر حیوانات است و هر چه یقین و عرفان بیشتر باشد عبادت از اوج بیشترى برخوردار است؛ چنان که در عبادات حضرت على(ع) پیشواى عارفان مشهود بوده است. اینها گمراهانى اند که گمان مى کنند معرفتى پیدا کرده اند. لیکن دیگران را چون خود فریب داده و گمراه مى کنند. و چنان چه آنان حلول و فناى فى الله را جهت توجیه بى توجهى خود نسبت به عبادات الهى همچون نماز روزه و ... مطرح مى کنند و مى گویند: این عبادات قشرى است و ما به لب آن نائل گشته ایم سخنى پوچ و بى معناست. زیرا هر یک از مراتب وجود انسان اعم از جسم و روح حظى از عبادت دارند و عابد حقیقى با تمام وجود عبادتگر حق است و همواره حافظ قشر و لب شریعت با هم است. مرحوم شیخ صدوق در«باب حادى عشر»این گرایشات را شرک به خدا مى داند. عرفان و شناخت واقعى خدا بنده را لحظه به لحظه مطیع تر مى کند و از عشق به او در عبادت لذت بیشتر مى برد تا آن جا که گاهى یک شب را به رکوع و شبى دیگر را به سجود و ... مى گذراند و هرگز خسته و ملول نمى شود و نمى تواند غذاى معنوى و روحى عبادت و عشق به الله را ترک کند.اگر کسى مدعى شود نغمه هاى موسیقى، جنبه ملکوتى و ماوراى طبیعى دارد، باید به این سؤال پاسخ دهد که با توجه به اینکه جنبه ملکوتى و ماوراى طبیعى در همه نفوس انسانى یکى است؛ چرا این همه اختلاف در نغمه ها و نواهاى موسیقى اقوام و ملل وجود دارد؟! این اختلاف به حدّى است که گاهى بعضى از موسیقى هاى یک جامعه، براى دیگران نفرت انگیز و موجب ناراحتى عصبى مى شود. این حقیقت، بهترین شاهد است که تأثرات، عواطف و هیجان هایى که به وسیله موسیقى برانگیخته مى شود، مربوط به ذات و نفس انسانى نیست که همه در آن مساویند! حتى یک انسان در موقعیت و حالات روانى گوناگون، تأثرات و هیجان هاى مختلفى در مقابل یک نوع موسیقى از خود نشان مى دهد. بنابراین از آنجا که موسیقى ریشه در جنبه روحانى، معنوى و ماورایى انسان ندارد، نمى تواند مدد رسان سلوک عرفانى باشد که در حوزه ملکوتى و جنبه معنوى آدمى و ما بعدالطبیعى او جاى دارد. علاوه بر آنکه اگر موسیقى موجب تعالى روح و معنوى انسان مى شد، باید هرکس که بیشتر با آن سروکار دارد، معنوى تر و داراى مقام و منزلت ملکوتى بیشتر باشد و حال آنکه واقع، خلاف این موضوع را ثابت مى کند. گفتنى است: «معنى گرایى» نفوس آدمى، ریشه اى فطرى دارد و به وسیله عبادت ها، خیرات، اعمال نیک، انجام دادن تکالیف و ریاضت معقول نفس - که همگى جزء فعالیت به شمار مى روند نه انفعال - به فعلیت مى رسد؛ نه با موسیقى که نخست هشیارى را از نفس بر مى کند و آن گاه او را در اختیار ضرب ها، فواصل، کمیت ها و کیفیت هاى خویش مى نهد.در این خصوص نگا: عرفان اسلامى، ص ۱۶۷ - ۱۷۱. ناگفته نماند، مقصود از موسیقى در مباحث یاد شده، موسیقى رایج در میان بشر است؛ نه موسیقى و نغمه اى که در طبیعت نهفته و نهان است. البتّه نغمه اى که با فطرت آدمى عجین است، مى تواند آدمى را به یاد حقیقت خویش، جایگاه خود و معبود خویش بیندازد؛ همان نغمه هاى داودى که دل مشتاقان را به حرکت و جنب و جوش وا مى داشت. بله اگر موسیقى بتواند حکایتگر آن نغمه هاى الهى باشد، قادر خواهد بود که مددکار سالک باشد. انبیا را در درون هم نغمه هاست طالبان را زآن حیات بى بهاست نشنود آن نغمه ها را گوش حس کز ستم ها گوش حس باشد نجس نشنود نغمه پرى را آدمى کاو بود زاسرار پریان اعجمى گرچه هم نغمه پرى زین عالم است نغمه دل برتر از هر دو دم است مثنوى معنوى، دفتر ۱، ابیات ۱۹۱۹ - ۱۹۲۲.
نظرات شما عزیزان:
